Onlar...
Belki yorgun, ama hep umutludur; Ateşte Açan Çiçekler.
Çünkü çeliğin, ateş ile örs arasında kalmışlığını bilirler.
Kaderleri, mahir bir usta edasıyla şekillendirir onları...
Bu yüzden yüzlerinde ve kalplerinde, kaderin sahibine bir hamd vardır.
Bir yanlarını kavurur ayaz, öte yanlarında bahar muştusu.
Onların ateşlerini su bile söndürmez, gözyaşı ile yeşertmek için yanmaya razı olurlar.
Yandıkça ağlar, ağladıkça gözyaşlarıyla yeniden yeşerirler.
Yandıkça yeşerir Ateşte Açan Çiçekler, yanmaya amade duruşlarıyla baharlaşırlar.
Sonsuzluğa göz koyarlar, bu yüzden yoktur yangınlarından şikayetleri.
Onlar, ateşte yeşertmek için yanarlar...
Sizler de yeşertmek için yanmaya var mısınız?
