"Malowanego człowieka" uznaję za najbardziej spektakularny debiut fantasy ostatnich lat. I miło mi powiedzieć, że świetna część pierwsza pociągnęła za sobą doskonałą część drugą. Choć "Pustynna włócznia" jest mniej apokaliptyczna niż "Malowany człowiek", mniej... widowiskowa, nie staje się przez to mniej wciągająca. Akcja się uspokaja, nowi bohaterowie się nie pojawiają, za to pojawia się bardzo interesujący wątek, który obok pierwotnego – od tej pory będzie popychał akcję naprzód.
Onet.pl
Sto tysięcy ludzi walczących ramię w ramię liczy się o wiele więcej niż sto milionów kulących się ze strachu.
Dlaczego cierpimy? Przez alagai!
Dlaczego Hannu Pash jest konieczna? Przez alagai! Bez alagai cały ten świat byłby niebiańskim rajem, spoczywającym w objęciach Everama...
Jaki masz cel w życiu? Chcę zabijać alagai!
A jak umrzesz? W szponach alagai! Dal’Sharum nie umierają w łóżkach ze starości! Nie padają ofiarą słabości bądź głodu! Dal’Sharum giną w bitwie, walczą, póki nie zasłużą na raj.
Śmierć alagai! Chwała Everamowi!
